I planifikuar si një “operacion special ushtarak” i shpejtë rrufe, agresioni i Rusisë kundër Ukrainës ka vazhduar për një kohë të gjatë. Dhe meqë ra fjala, Rusia duket si sillet në skenën botërore, është e qartë se Moska nuk po kërkon oferta paqeje, armëpushim apo negociata. Në vend të kësaj, Rusia po kërkon aktivizimin e disa luftërave të reja në anët e tjera të botës. Diku larg, ku bota e shqetësuar do të largohet dhe do të harrojë kaosin ukrainas të krijuar nga Rusia.
Nëse një konflikt tjetër shpërtheu diku, sipas llogaritjeve të Rusisë, Perëndimit do t’i duhej t’i kthente paratë dhe armët e tij dhe vëmendjen e publikut, kompanive dhe mediave të tij në atë pikë të re fokale dhe Ukraina do të bëhej lajm i dorës së dytë. Së shpejti do të harrohej dhe në një errësirë të tillë, pa mbështetjen e publikut dhe furnizimin me armë dhe para, “operacioni” mund të shpallej lehtësisht dhe shpejt një triumf rus. Numërimi ditor i miliardave të shpenzuara ruse më në fund do të ndalej.
Moska kishte shpresa të mëdha se kriza rreth vizitës së Nancy Pelosit në Tajvan do të përshkallëzohej. Sigurisht, në një situatë të tillë, Moska nuk do të ndërhynte drejtpërdrejt. Por nuk do të apelonte për de-përshkallëzimin. Kur Moska njoftoi zyrtarisht se Kina “ka të drejtë të marrë të gjitha masat e nevojshme për të mbrojtur sovranitetin dhe integritetin e saj territorial”, kjo nuk nënkuptonte diplomaci. Po e “nxit” Kinën të ngrejë ushtrinë e saj dhe të sulmojë Tajvanin me gjithë fuqinë e saj.
Megjithatë, në një krizë tjetër, Rusia ndërhyri më drejtpërdrejt, duke pritur të njëjtin rezultat – një konflikt ushtarak. Në krizën e fundit në veri të Kosovës, Rusia, si një shkabë, pa një shans për të ndezur konfliktin, dhe mundësisht gjakderdhje.
Në ato pak ditë rreth 1 gushtit, kur autoritetet e Kosovës njoftuan konfiskimin e targave dhe kartave të identitetit nga serbët vendas dhe kur serbët vendas organizuan bllokime rrugësh, Rusia kreu një operacion hibrid në shkallë të gjerë dhe shumë agresiv. Qëllimi i tij ishte të provokonte një konflikt, të shkaktonte gjakderdhje dhe më pas të shkaktonte reagimin e Serbisë dhe përfshirjen e NATO-s (KFOR) në konfliktin e armatosur.
Ky operacion u krye kryesisht duke lëshuar një sasi të madhe dezinformatash në një periudhë të shkurtër, me “kolapsin” e njerëzve nga nivelet më të larta të qeverisë në Moskë.
Në momentet kritike, përmes kanaleve të komunikimit të kontrolluara rreptësisht, Rusia transmetoi lajme të rreme, si ai se një serb u plagos në bllokadën afër Jarinjës, se ushtria serbe po lëvizte njësitë dhe avionët e saj përgjatë kufirit me Kosovën, se një sulm nga Forcat e Prishtinës ndaj serbëve pritej. Të falsifikuara ishin edhe deklaratat e presidentit serb Aleksandar Vuçiç.
Në atë stuhi dezinformative, Rusia përhapi narrativën e rreme se tashmë kishte shpërthyer konflikti ndërmjet serbëve dhe shqiptarëve, se për këtë, forcat serbe të sigurimit kishin hyrë ose ishin gati të hynin në Kosovë, se veprimi i Beogradit ishte i justifikuar dhe se Rusia do të ndihmonte. Serbia nëse do të përfundonte në konflikt me misionin e KFOR-it, i cili është nën komandën e NATO-s.
Mesazhet u transmetuan përmes një numri të madh faqesh interneti, llogarish në rrjetet sociale dhe kanale private, me qindra mijëra ndjekës, të cilët deri më tani ishin të njohur për pikëpamjet e tyre fort pro-ruse dhe shumë prej tyre i përkasin organizatave ekstremiste në Rusi. dhe Serbisë.
Pas tyre janë organizata dhe njerëz me lidhje të ngushta me Kremlinin. Sasia e dezinformatave ishte aq domethënëse, saqë një pjesë e tij u përhap në disa media kryesore në Serbi (idiotët e dobishëm), të cilat shërbyen si një kanal shtesë për përhapjen e dezinformatave, të cilat kishin një rëndësi të madhe për qëllimet ruse.
Ky operacion hibrid ishte aq i fuqishëm dhe i rrezikshëm, saqë Ministria e Mbrojtjes e Serbisë u detyrua të mohojë urgjentisht zërat se ushtria serbe kishte hyrë në Kosovë. Thjesht, ky operacion kërcënoi seriozisht sigurinë e Serbisë, interesat e saj kombëtare dhe veçanërisht sigurinë e serbëve në Kosovë.
Nuk është fabrikuar vetëm në hapësirën kibernetike; ajo u mbështet publikisht nga pjesëmarrja dhe deklaratat e pothuajse të gjithë të rëndësishmeve në Moskë – sekretari i shtypit i Putinit Dmitry Peskov, zëdhënësja e Ministrisë së Punëve të Jashtme Maria Zakharova, zyrtarë të lartë të Dumës së Shtetit, ambasadori në Beograd Alexander Botsan Kharchenko, madje edhe lideri çeçen Ramzan Kadyrov. Ishte një projekt shtetëror rus që synonte drejtpërdrejt Serbinë. Fatmirësisht dështoi, por nuk duhet të jetë çudi nëse përsëritet.
Rusia është një rrezik i dukshëm për paqen botërore, jo vetëm për shkak të agresionit që nisi më 24 shkurt, por edhe për shkak të politikës së saj të hapur për të nxitur një konflikt të ri gjetkë në botë, aq sa mundet dhe aq sa i lejohet, citon Euractiv.
Për sa kohë nuk vendoset paqja në Ukrainë, Rusia do të jetë nxitëse e konflikteve të reja në botë, sepse i sheh ato si një rrugëdalje. Rusisë nuk i intereson kush do të shkojë në luftë apo kundër kujt. Ajo nuk ka palë që të mbështesë në këto konflikte, përfshirë Serbinë, për të cilën Rusia po përsërit se është mike e saj.
Në pasqyrën globale, Rusia sheh vetëm veten, fushatën e saj ushtarake kundër Ukrainës dhe mënyrën për të dalë prej saj sa më shpejt dhe më lirë. Nëse çmimi për këtë është një luftë e re në botë, Moska do të jetë e lumtur të kontribuojë në realizimin e saj. Në fund të fundit, ajo tashmë po e bën atë.
