Ne jemi zyrtarisht më shumë se 8 miliardë në tokë.
Sipas vlerësimeve të fundit të OKB-së, popullsia e botës mund të kërcejë në 9.7 miliardë në vitin 2050, më pas të arrijë një kulm prej 10.4 miliardë në vitet 2080, përpara se të fillonte një rënie shumë graduale.
Pas rritjes së shpejtë të popullsisë në Azi, e cila ka rezultuar në peshën e madhe demografike të Kinës dhe Indisë, rritja demografike në vitet e ardhshme do të drejtohet kryesisht nga një pjesë e vogël e vendeve, kryesisht afrikane.
Këto do të përfshijnë Nigerinë, Republikën Demokratike të Kongos, Egjiptin dhe Tanzaninë, popullsia e së cilës është rritur me gati 40% në dhjetë vjet.
Prandaj, si të menaxhohen nevojat ushqimore përballë rënies së cilësisë së burimeve tokësore dhe ujore? Cili do të jetë ndikimi i ndryshimeve klimatike në rendimentet bujqësore? Si të kufizohen pabarazitë në aksesin në ushqim?
Organizata e Kombeve të Bashkuara për Ushqimin dhe Bujqësinë (FAO) ka vënë në dukje për vite se sistemet aktuale agro-ushqimore janë të paqëndrueshme.
Pavarësisht nga madhësia e sfidave përpara, “pesimizmi është një luks që ne nuk mund ta përballojmë”, thotë Lorenzo Giovanni Bellù, ekonomist i specializuar në studimet globale të perspektivës agro-ushqimore në FAO.
Një gjë është e sigurt: nëse kurba e demografisë botërore vazhdon të rritet, tendenca do të ngadalësohet dhe nuk do të ketë dyfish më shumë prej nesh në fund të shekullit.
Por “duhet ta dini se sot, ne jemi në një mbiprodhim shumë të qartë të ushqimit: në terma thjesht kalorike, ne madje pothuajse tashmë kemi mjaftueshëm për të ushqyer 10 miliardë banorë”, vëren Nicolas Bricas, studiues në Qendrën për Bashkëpunim Ndërkombëtar në kërkimet agronomike për zhvillim (CIRAD), menaxher projekti për sigurinë ushqimore.
Megjithatë, më shumë se 820 milionë njerëz vuajnë ende nga uria kronike. Dhe mbeturinat janë kolosale.
Të jesh 20% më shumë në planet në vitin 2050, pra nuk do të thotë “thjesht” rritje e prodhimit bujqësor me 20%, shpjegon eksperti i FAO.
Prodhimi i ushqimit është pjesë e një dinamike komplekse të lidhur me ndryshimet demografike, socio-ekonomike dhe mjedisore.
Në raportin e saj të fundit mbi të ardhmen e ushqimit dhe bujqësisë, nxitësit dhe nxitësit e transformimit, agjencia e OKB-së vendos disa skenarë pak a shumë optimistë, duke marrë parasysh supozime të ndryshme të qëndrueshmërisë dhe ndarjes së pasurisë.
Njëra prej tyre korrespondon me një lloj status quo-je: vendet e pasura mbajnë një dietë që është shumë intensive me burime (veçanërisht në proteinat shtazore), rritja e kufizuar e të ardhurave në vendet e varfra favorizon një tranzicion të moderuar drejt dietave më të pasura, por jo domosdoshmërisht më të shëndetshme, të gjitha me investime të pamjaftueshme për të rritur qëndrueshmërinë e sistemeve të prodhimit.
Në një skenar të tillë – ku lufta kundër ngrohjes globale dhe përpjekja për shpërndarjen e pasurisë neglizhohet – nevoja për tokë bujqësore mund të rritet në më shumë se 1.7 miliardë hektarë nga mesi i shekullit (krahasuar me afërsisht 1.5 miliardë tokë të kultivuar në vitin 2010).
Këto nevoja do të ishin të konsiderueshme në Afrikën Sub-Sahariane “ku nivelet e parashikuara të rendimentit në 2050 janë më të ulëta”.
