Të premten, Kina humbi zyrtarisht statusin e saj si kombi më i populluar në botë ndaj Indisë dhe regjimi komunist përpiqet të zbusë ngjarjen që nxjerr në pah plakjen e përshpejtuar demografike të saj.
Nju Delhi tani ka 1,425 miliardë banorë, kundrejt 1,411 për Mbretërinë e Mesme, sipas numërimit të OKB-së, duke konfirmuar një dorëzim të pritshëm statistikor midis dy gjigantëve aziatikë, të përfshirë në një rivalitet të pamëshirshëm gjeopolitik dhe ekonomik, nga Himalajet në dhomat e tregtimit.
Pekini minimizon humbjen e kësaj kurore demografike, për të nxjerrë në pah rritjen e ekonomisë së tij ndaj një fqinji që konsiderohet ende i prapambetur.
“Është e rëndësishme që të dy vendet të shfrytëzojnë me mjeshtëri dividentin demografik për zhvillim dhe të japin kontribut më të madh për njerëzimin”, tha Wang Wenbin, zëdhënës i Ministrisë së Jashtme kineze.
Shumica e mediave zyrtare e shmangin këtë temë, ndërsa të tjera nisin kundërofensivë për të riafirmuar përparimin e Kinës të Xi Jinping, i cili pretendoi se kishte zhdukur “varfërinë ekstreme” në 2021.
Më shumë se humbja e një statusi, të mbajtur zyrtarisht që nga vitet 1950, ky njoftim nxjerr në pah rënien demografike shumë më të shpejtë se sa pritej të gjigantit kinez, me procesionin e tij të sfidave ekonomike dhe sociale në rritje për dekadat në vijim, të cilat kërcënojnë “rilindjen e kombi i madh kinez” shpallur nga presidenti.
Popullsia filloi të ulej që në vitin 2022, një dekadë përpara parashikimeve të OKB-së, duke humbur 850,000 shpirtra vitin e kaluar.
“Struktura globale gjeopolitike dhe ekonomike po kalon një ndryshim historik. Falë fuqisë punëtore të re dhe të bollshme, India do të bëhet fabrika e re e botës”, parashikon Yi Fuxian, një studiues në Universitetin e Wisconsin në Madison.
“Për Kinën, gjëja më e rëndësishme nuk është humbja e statusit, por përkeqësimi i strukturës demografike, me një plakje të shoqëruar me kolapsin e popullsisë së saj”, saktëson demografi.
Kina ka një normë lindshmërie prej 1.28 fëmijë për grua në vitin 2020, ndër më të ulëtat në botë, pavarësisht urdhrave për normën e lindjeve të pushtetit.
Fundi i politikës së një fëmije në 2015 nuk mjaftoi për të nxitur lindjet.
Fotografia zyrtare do të kamuflonte një realitet edhe më serioz, sipas Yi Fuxian, i cili llogarit se popullsia indiane ka tejkaluar atë të Kinës që nga viti 2012.
Një ndryshim që është edhe më shqetësues pasi ndodh kur Kina është larg arritjes së nivelit të zhvillimit të paraardhësve të saj aziatikë si Japonia, Koreja e Jugut apo Tajvani në të njëjtën fazë.
Me një GDP për frymë katër herë më të ulët se ajo e Gjermanisë dhe një shtet të mirëqenies rudimentare, Kina po bëhet “e vjetër” para se të bëhet “e pasur”, ndërsa shpenzimet e saj shëndetësore do të rriten mekanikisht pasi ajo është gri.
Një sfidë sociale dhe ekonomike për të ruajtur konkurrencën e saj me një fuqi punëtore më të rrallë, edhe pse më të arsimuar.
Në vitin 2020 kishte pesë punëtorë për çdo të moshuar (mbi 65 vjeç), por në vitin 2050 do të ketë vetëm 1.6, sipas llogaritjeve të Yi Fuxian. Me rrezikun për të mos kapur kurrë GDP-në e rivalit të madh amerikan, objektiv ky me vlera të forta patriotike për regjimin.
Kjo pikë kthese statistikore vjen në një kohë delikate për ekonominë e dytë më të madhe në botë, pasi ajo përpiqet të qetësojë investitorët e tronditur nga ngadalësimi strukturor dhe përshkallëzimi i tensioneve gjeopolitike me Perëndimin, të përkeqësuar më tej nga lufta në Ukrainë.
Me sfidën për të ruajtur statusin e saj si fabrika e botës, në një kohë kur kompanitë shumëkombëshe po diversifikojnë zinxhirët e tyre të furnizimit, drejt Indisë dhe Azisë Juglindore.
Që tani e tutje, regjimi po vë bast për të ecur në treg falë industrive të së nesërmes, si bateritë apo makinat elektrike, për të vazhduar ngjitjen e tij, si pjesë e planit të tij Kina 2035, dhe për rritjen ende të vazhdueshme të klasave të tij për të ruajtur interesin e markave të mëdha ndërkombëtare dhe për të qëndruar një hap përpara fqinjit të saj.
