Në mëngjesin e 7 qershorit, qielli i Shteteve të Bashkuara verilindore të Amerikës u “pushtua” nga një mjegull portokalli. Një re smogu mbuloi diellin dhe hënën për 24 orë, duke krijuar një atmosferë të tillë që banorët e këtyre rajonet nuk i kishin përjetuar kurrë më parë.
Atë mëngjes, banorja 54-vjeçare e Nju Jorkut, Tina Glykou , duke lënë shtëpinë e saj në Queens për të shkuar në punë, pa një imazh që i referohej një skene apokalipsi teksa dielli ishte i mbuluar nga një mjegull portokalli dhe një erë që e bëri të mendonte se zjarret që digjeshin në Quebec, Kanada ishin vetëm disa kilometra larg lagjes së saj. Në fakt zjarri ishte më shumë se 8 orë larg kufirit, por situata ishte mbytëse.
Indeksi i cilësisë së ajrit të Nju Jorkut regjistroi një rekord historik negativ pasi zjarret e egra që shpërthyen në Kanada arritën mbi nivelin 200 të ndotjes, e cila është jashtëzakonisht e rrezikshme.
Rruga dhe shpërndarja e tymit dhe grimcave të emetuara nga zjarret është e paparashikueshme. Apostolos Voulgarakis, profesor i asociuar në Universitetin Teknik të Inxhinierisë Kimike dhe Mjedisore të Kretës, shpjegon pse Nju Jorku u mbulua me smog portokalli.
“Sasia e madhe e ndotësve luan një rol të rëndësishëm e cila emetohet nga zjarret, pra grimcat pezull. Ne duhet të shohim nëse ato udhëtojnë shumë poshtë në atmosferë, pra në shtresa që janë afër ose prekin sipërfaqen e tokës ose udhëtojnë në shtresa disi më të larta të troposferës. Nëse udhëton në 5 km lartësi do të ndikojë në dukshmërinë, ndriçimin, temperaturën por jo cilësinë e ajrit. Në këtë rast të veçantë, për shkak se ai udhëtoi në shtresat e ulëta, gjithçka ndikoi për të maksimizuar të gjitha efektet, domethënë efektet në dukshmëri, në temperaturë, në cilësinë e ajrit dhe për rrjedhojë në shëndet. Ishte në një shkallë ekstreme krahasuar me rastet e tjera që kemi parë” , shpjegon Vulgarakis.
Sipas Voulgarakis, në rast se ndotësit e çliruar janë kaq të vazhdueshëm nga shumë zjarre, siç ndodhi tani me qindra zjarre që prekin Kanadanë, kjo rrit automatikisht shanset për t’u transportuar mijëra kilometra larg.
Megjithatë, ajo që ka shkaktuar shqetësim tek shkencëtarët është se zjarret ekstreme (mega zjarre) në Kanada kanë ndodhur shumë herët këtë verë. Më shumë se 3.8 milionë hektarë tokë janë djegur tashmë në të gjithë Kanadanë nga zjarret, një zonë 12 herë më e madhe se mesatarja e dekadës për këtë periudhë të vitit. Sipas Vulgarakis, duke qenë se distancat ndërmjet vendeve të Evropës janë më të shkurtra, kufijtë janë më të afërt, nuk përjashtohet që nëse do të mbizotërojnë kushte të ngjashme, qytetarët evropianë të përballen me një skenar të ngjashëm, pavarësisht se zjarret nuk do të arrijnë përmasat e atyre në Kanada.
Siç shpjegon Vulgarakis, duke qenë se grimcat qëndrojnë në troposferë ato zakonisht kanë një jetëgjatësi prej ditësh deri në disa javë.
